سحرگه

متن ترانه سحرگه

سحرگه او بود و من مست مستانه

دور از چشمان یگانه و بیگانه

رفتیم تا دامن کوه شانه به شانه

روی سبزه، پای چشمه،نزد دلبر

خوش نشستیم عاشقانه

بنهادیم چهره برهم آسمان را شعله بر دامن فتاد

آن مه ندا داد: آتش!آتش!

شعله با مه در کشاکش

آسمان آتش به جان است

او مگر از عاشقان است

گفتم ای یار سر مست

اکنون رویت نماید آسمان آیینه در دست

آفتاب خیزان است