سامان

هر وقت که تو غروبا نارنجی میشه دنیا دنیام سیاه میشه/ دست خودم فقط باز مرهم رو زخم اشک رو گونه هام میشه/ دنیام سیاه میشه/ قبل از اینکه چادر شب وا بشه/ میگردم تا گمشدم پیدا بشه/ میدونم اون صورتمو یادشه/ میدونه دلخورم خیلی ازش پُرم/ حتماً اونم یه جایی منتظره/ عادت نداشت یهو بی خبر بره/ حال اونم از من الان بدتره/ درگیره درد اون ، روزای آخره/ هرکی و دیدم پرسیدم عشق منو دیده یا نه/ پایان این گریه رسیده یا نه/ پیداشو یه آره بگو تو یا نه بگو به من/ دلواپس میشم تو پیشم نیستی و دلم آشوبه/ مشتاشو رو دیوار شب میکوبه/ پیداشو حالت بگو خوبه تنها پناه من/ حرفی به من بزن/ دنیارو زیر پاهام میذارمو هنوزم پیدات نمیکنم/ رسوا شدم عزیزم میگم تو خوبی و باز رسوات نمیکنم، پیدات نمیکنم/ فکرمیکردم تو شبیه خودمی/ اما هر وقت میرسم یه قدمی/ زودتر رفتی فکرکردم عاشقمی/ این فکرا اشتباست، چشمای تو کجاست/ هیچی اونجور که فکرمیکردم نبود/ پاک شد جا پات جلو چشمام خیلی زود/ این حد دوری حق عشقمون نبود/ مفرور بی هواست چشمای تو کجاست/ هرکی و دیدم پرسیدم عشق منو دیده یا نه/ پایان این گریه رسیده یا نه/ پیداشو یه آره بگو تو یا نه بگو به من/ دلواپس میشم تو پیشم نیستی و دلم آشوبه/ مشتاشو رو دیوار شب میکوبه/ پیداشو حالت بگو خوبه تنها پناه من/ حرفی به من بزن